Wirtualny Klasztor

Ja natomiast byłem na kościelnej uroczystości środopopielcowej. Jak zwykle było na niej ponuro i nudno. Odniosłem wrażenie, że to jakieś cykliczne, przymusowe dołowanie tych ludzi, którzy szczęśliwym trafem nie mają akurat jakiejś wielkiej troski dnia codziennego. Dla mnie Wielki Post i inne katolickie święta mogłyby w ogóle nie istnieć. Nie odczuwałbym pustki z powodu ich braku. Nie odczuwam też w najmniejszym stopniu potrzeby odbywania jakiejkolwiek ascezy. Na obecnym poziomie uduchowienia czuję się jak ryba w wodzie. Trafiłem w końcu w dziesiątkę, więc nie ma sensu modyfikować tego co jest dobre.
Klasztory interesują mnie z historyczno-psychologiczno-socjologicznego punktu widzenia. W gorszych czasach też mógłbym się schronić w którymś z nich, choć nie idealizowałbym zbytnio pobytu w tym przybytku. W zakonie obowiązuje surowa dyscyplina, trzeba się ściśle słuchać zwierzchników, nosić określony strój, dużo się modlić, żyć w abstynencji seksualnej oraz być przypisanym odgórnie do określonego miejsca.

Ostatnio edytowany przez brat Feliks (2010-02-19 17:31:29)

Dzięki za słowo otuchy, Opacie Bartłomieju . Człowiek w sumie nigdy nie jest na tyle doskonały, żeby już nic nie musiał w sobie zmieniać. Po głębszym namyśle doszedłem do wniosku, że potrzebna mi jest asceza w formie umniejszania w swoim życiu rozrywek, na rzecz pracy i rozwoju intelektualnego. Moja duchowość też pewnie na tym przy okazji zyska. Od jutra zamierzam umieszczać w kalendarzu szczegółowy harmonogram dnia, od którego będą dopuszczalne niewielkie odstępstwa. Po tygodniu sprawdzę, czy są tego pozytywne rezultaty i na ile uda mi się zrealizować powzięty z góry plan działania .

brat Bartłomiej napisał:

s. Wiele razy potrzebowałem wewnętrznego wyciszenia, zwrócenia się ku wartościom duchowym, przeżywania swojego życia w sposób piękny, choć nie wiem do końca, na czym to piękno ma polegać. Ostatnio doszedłem do wniosku, że gdybym urodził się w dawnych, niebezpiecznych czasach, klasztor mógłby być moją przystanią na całe życie. Nie raz marzyło mi się spędzenie jakiegoś czasu, np. miesiąca w prawdziwym klasztorze. Jak na razie mam tylko ten wirtualny.

Klasztor to często miejsce gdzie właśnie dopadają Cię wojny i niebezpieczne czasu, ten kto myśli, że znajdzie tam miłe gniazdko i ciepełko w nic nie robieniu, grubo się pomyli i rozczaruje- wiem co piszę.

Pozwól, że pozostanę anonimowa, ale powiem tylko, że dobrze znam to życie, właśnie od wewnątrz.